پیشنهاد مباهله به چه علت و از سوی چه کسی مطرح شد؟ نظر قرآن در این باره چیست؟
همان طور که در بالا اشاره گردید، مناظره‌ی پیامبر (صلی الله علیه و آله) با نجرانیان، ساعت‌ها به طول انجامید و گفتگوهای زیادی میان آنان و پیامبر (صلی الله علیه و آله) رد و بدل شد. نمایندگان در مقابل سخنان حق پیامبر (صلی الله علیه و آله) بهانه جویی و در حقانیت اسلام تردید می‌کردند و در برابر منطق رسول گرامی (صلی الله علیه و آله) ستدلالی نداشتند، ولی از اعتراف خودداری کردند. در این هنگام پیک وحی، آیه‌ی 61 سوره‌ی آل عمران (آیه‌ی مباهله) را بر پیامبر (صلی الله علیه و آله) نازل کرد: «فمن حاجک فیه من بعد ما جاءک من العلم فقل تعالوا ندع ابناءنا و ابناءکم و نساءنا و نساءکم و انفسنا و انفسکم ثم نبتهل فنجعل لعنت الله علی الکاذبین». قرآن در این باره می‌فرماید: با کسانی که با تو محاجه و جدال کرده و از قبول حق، شانه خالی می‌کنند، بگو: بیایید با فراخواندن فرزندان و زنان خودمان خدا را بخوانیم و با حالت تضرع و ابتهال، بر دروغگویان نفرین کنیم و هر نفرینی که دامن گروه مقابل را گرفت، معلوم می‌شود که او باطل است و به این وسیله به این گفتگو و جدال پایان دهیم. پس از نزول این آیه، پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «خدا به من دستور داده است که اگر پیرو اسلام نشوید، با شما مباهله کنم».11 همان طور که قبلاً گفته شد، مقصود از مباهله این است که همگی در وقت معین در صحرا به دعا و نیایش بپردازند و هرکدام مخالف یکدیگر را نفرین و لعنت کند و عذاب الهی را برای طرف مخالف طلب کند. با توجه به این که پیشنهاد مباهله از طرف پیامبر (صلی الله علیه و آله) و به حکم الهی صورت گرفت، هیئت نجران ابتدا از پیامبر (صلی الله علیه و آله) مهلت خواستند تا در این باره فکر و مشورت کنند. اسقف به آنان هشدار داد که محمد فرستاده‌ی خداست و در صورت مباهله با او، دچار عذاب خدا و هلاک می‌شوید. اما آنان زیر بار نرفتند و به مباهله پای فشردند.12